Op Hoogengraven ontmoeten wij veel mensen en maken we veel mee. Elk bezoek is uniek en we horen vaak bijzondere verhalen. Verhalen die soms herkenning oproepen, steun bieden, of juist rust geven.

Als je een groot deel van je leven onrust ervaart omdat je nooit volwaardig afscheid hebt kunnen nemen van een dierbare, dan is dit moeilijk te bevatten. Sommige mensen zeggen dat ze je begrijpen, maar als je dit nooit zelf hebt meegemaakt, dan voel je niet van binnen wat het betekent en hoe bepalend dit kan zijn in het dagelijkse leven.

Sientje Brinkman voelt dit maar al te goed en kan hier helaas over meepraten. Ruim 40 jaar geleden moest zij haar pasgeboren zoon loslaten. Na een bevalling, met veel complicaties, die te vroeg begon, werd Hermen geboren.

Meteen na de geboorte werd hij opgegeven door het ziekenhuis, weggelegd in een doek. Hij zou het toch niet overleven; te vroeg geboren. In die tijd werd 26 weken als niet levensvatbaar gezien.

Voor dood achtergelaten, maar Hermen was het er niet mee eens. Wonder boven wonder bleek na een half uur dat hij sterk was, een doorzetter. Hij leefde en bleek niet op te willen geven. De foute beoordeling werd hersteld, maar helaas mocht Hermen slechts 2 dagen leven.

Sientje kon geen afscheid nemen van Hermen omdat ze nog in het ziekenhuis lag. Het voelde niet goed. De plek op de begraafplaats, de kille omgeving, het knaagde. En zo bleef het knagen, ruim 40 jaar lang.

Natuurlijk bezochten ze het graf en kwamen ze elk jaar een witte roos plaatsen, maar het bleef knagen. Het voelde niet goed, er was geen rust. Ze konden de cirkel niet rond krijgen. Altijd maar die onrust.

Sientje: “Ruim een jaar geleden kwamen mijn man Luuk en ik op natuurbegraafplaats Hoogengraven. Ik ken Ommen goed en ben er geboren en getogen. We werden uitgenodigd om eens te komen wandelen. Wat voelde het daar goed. De rust en de ruimte was voor ons overweldigend. Als je altijd het gevoel hebt een bepaalde onrust mee te dragen en dat is op zo’n moment helemaal weg, dan kom je dicht bij jezelf.

Toen we in de auto naar huis zaten, zei Luuk tegen mij dat dit een plek zou zijn waar hij ooit wel zou willen worden begraven. Samen hadden we wel vaker gesproken over onze laatste wensen, maar we hadden nog niet helder hoe en waar we dit wilden regelen.

De rust en de ruimte op Hoogengraven voelde voor ons zo goed. Precies dit hadden we graag willen voelen bij het loslaten van Hermen. Van het een kwam het ander. Sientje en Luuk hoorden over de mogelijkheden van herbegraven. Hoe mooi zou het zijn om Hermen bij onze laatste rustplaatsen te kunnen begraven. Dan zou de cirkel pas echt rond zijn.

Gelukkig zijn de tijden veranderd. De begraafplaats waar Hermen lag, werkte geweldig mee. Het was net alsof dit mogelijk werd gemaakt, want alles ging soepel en iedereen deed zijn best om dit te realiseren.

Sientje: “We wilden niet weer een kist voor de herbegraving en kozen voor een rond rieten mandje. Samen met mijn dochter heb ik die zelf mogen vlechten. Hier hebben we de aarde ingelegd waarin Hermen meer dan 40 jaar geleden in begraven is”.

Aangekomen op de natuurbegraafplaats voor de herbegraving werden Sientje en Luuk positief verrast. Ze kwamen bij een rond gegraven graf. Hoe mooi paste het rieten mandje in dit graf. Bijna 40 jaar later opnieuw loslaten, maar nu eindelijk dit stukje kunnen afronden. We hadden niet gedacht dat de herbegraving van Hermen zoveel rust en ruimte zou geven. Het is goed zo. De cirkel is rond. Hij mag er zijn.

Natuurbegraafplaats Hoogengraven
Middenweg 6 | 7735 KM Arriën
Tel. 0529-20 80 03
info@hoogengraven.org
www.hoogengraven.org