Ronald Visser herinnert zich nog de stijve, treurige uitvaarten die hij als kind meemaakte. Wat dat betreft leven we in een andere tijd en is het zo dat voor elk mens een unieke uitvaart bestaat. Als uitvaartleider heeft hij tegenwoordig vaak vooraf al een gesprek met iemand over haar of zijn eigen uitvaart. Dat zijn hartverwarmende gesprekken waarin de grens tussen leven en dood vervaagd. Er wordt vaak ook luidkeels gelachen over allerlei originele ideeën die ontstaan. Dat is mooi, het hoeft allemaal niet zo zwaarmoedig te zijn. Hier volgt één van Ronald’s ervaringen:

Ik ontmoet Rogier op een maandagmiddag. Zijn vrouw Wilma heeft die ochtend gebeld en gevraagd of ik de uitvaart wil verzorgen. Aan de keukentafel ontmoet ik haar en we spreken even over het loslaten van een geliefde. Ze is zichtbaar aangedaan en na een kopje thee neemt ze me mee naar de kamer waar Rogier ligt.

Twee kraakheldere ogen kijken me indringend aan. In tien minuten tijd stelt Rogier al zijn vragen en vertelt zijn wensen, zoals de keuze voor een natuurbegraafplaats. Dan is al zijn energie verbruikt en wil hij weer rusten. Aan de keukentafel spreek ik verder met Wilma.

Ze belt me op donderdag al vroeg wakker en zegt dat Rogier zojuist is gegaan. Vanaf dat moment ben ik als een schaduw in haar buurt aanwezig en zorg dat alles verloopt zoals zij en Rogier wensen.
De eerste drie dagen na het overlijden ervaren veel nabestaanden dat hun dierbare nog zo voelbaar aanwezig is. In veel tradities wordt verteld dat in die dagen het leven als een panorama aan de overledene voorbijtrekt.

Rogier is in een wade gewikkeld en ligt op een baar. Op zijn wade liggen bloemen uit de tuin. Wilma zit veel bij hem die 3 dagen. Ze leest hem gedichten voor.

Zaterdagnacht word ik wakker door het geluid van kerkklokken en meteen is Rogier in mijn gedachten. De volgende ochtend vertelt Wilma dat ze de avond ervoor voelde dat haar man ‘er niet meer was’. Zou hij dan op zijn reis naar het Licht nog even bij mij zijn langsgekomen om me die kerkklokken te laten horen?

Van Wilma hoor ik dat Rogier in een bestuur zat dat concerten organiseert in een oud kerkje. Wellicht dat ik daarom die kerkklokken hoorde? Dat geluid was er niet echt, want toen ik opstond en mijn raam opende was er niets te horen: het was een stille, mistige nacht!

Het brengt me op een idee en nog diezelfde morgen bel ik met de beheerder van het kerkje. Ze reageert verheugd op mijn plan om op de dag van de uitvaart met de rouwauto een omweg te maken langs zijn geliefde kerkje, terwijl dan de kerkklokken luiden.

En zo is het gegaan; als een eerbetoon aan Rogier en als verrassing voor Wilma, die van dit plan niet afwist, beieren de klokken over het stille landschap als de rouwstoet langzaam langs het kerkje rijdt. Het voltallige bestuur staat op de trappen voor de ingang om Rogier de laatste eer te bewijzen.
Innerlijk geef ik hem een knipoog, dankbaar voor zijn ‘nachtelijke hint’.

Ronald Visser
Uitvaartleider bij Taraneh Uitvaartzorg